Disney met Daisy

Ik heb een vriendinnetje.

Een heel bijzonder vriendinnetje.

Met het Syndroom van Williams.

Ze heet Daisy.

Ik ken haar nu al 4 jaar.

En Daisy kent de liefde.

Als geen ander, al 26 jaar.

Laatst had ik de eer om met haar mee te gaan naar Disneyland Parijs.

Ik was een beetje zenuwachtig.

Ben immers maar een copywriter.

En we gingen met het vliegtuig.

Normaal geef ik dan mijn paspoort af aan de gene die met mij mee reist.

Maar nu had ik er opeens twee in mijn kapotte heuptasje uit 1984.

Gelukkig liep het alles behalve stroef.

We zaten 4 uur voor boarding al klaar bij de gate.

Als verantwoordelijke mag je immers geen enkel risico nemen.

Eenmaal in Parijs was het 1 groot mirakel.

We waren namelijk in Parijs!

En Daisy LOVES Parijs!

Ze zei zelfs tegen onze Disneyshuttle-chauffeur het vlekkeloze “Je t’âime Paris”.

Ons avontuur was begonnen.

Nadat ìk in de hotelkamer 12 minuten op het bed had gesprongen en Daisy achter het bureau de aandachtspunten had aangekruist op de plattegrond, gingen we op pad.

We hadden geluk, want de Parade begon al bijna.

Volledig illegaal en totaal onverantwoord klommen we over een 3 cm hoog hekje bij het Paleis van Doornroosje.

Zo kon Daisy alles zien.

En jawel, daar kwamen onze helden.

In prachtige praalwagens en begeleid door de bombastische fanfare.

Het zonnetje scheen nog nèt over de achtbanen heen.

Ik stond op een afstandje naar Daisy te kijken.

–Ze was helemaal naar de top van het heuveltje geklauterd-

Zelden heb ik met zoveel liefde naar iemand gekeken.

Ze zwaaide en joelde naar de figuren alsof haar leven er vanaf hing.

Op een gegeven moment zwaaide ze zo hard, dat ik bang was dat ze achterover zou vallen.

Maar nee.

Met de glimlach van een rups uit Alice in Wonderland klauterde ze weer naar me toe.

Pakte mijn hand.

Ik brak.

Vanaf dat moment heb ik zelf ook alle remmen losgegooid.

Ben ik uitsluitend mezelf geweest.

Nadat we de volgende ochtend in onze pyjama (zie bovenstaande zin) hadden ontbeten, zijn we compleet losgegaan in het park.

Oké, we zijn niet in alle achtbanen geweest omdat ik (DAISY!! Mietjuhh!) dat niet durfde;

Maar we hebben alles van ons lijstje gedaan.

’s Avonds werden we nogmaals getrakteerd:

Disney Parijs bestond 20 jaar.

En had daarvoor een laser-licht-water-vuurwerk-show gemaakt, die werd geprojecteerd op Het Paleis.

Peter Pan speelde daarin de hoofdrol.

Het verhaal was reuze spannend.

Want Peter Pan raakte zoek!

Op dat zelfde moment kwam er een landende lijnvlucht over het park.

Het was donker.

En het vliegtuig had lampjes.

Daisy riep, al wijzend: “DAAR! DAAR IS PETER PAN!”

Ik zweer je, er was níemand in Main Street die niet omhoog keek.

Daisy, Je t’aîme.

Tres biên et to infitity and beyond!