Iedereen heeft buren. Daar ontkom je niet
aan.
Volgens onderzoek van het CBS zegt 1 op
de 3 huishoudens last te hebben van de buren.
Dus toen ik een jaar geleden mijn huidige
huis betrok, besloot ik maar uit te gaan van het positieve. Dan kon het slechts
tegenvallen.
Maar joepie! Ik vind mijn buren stuk voor
stuk geschikt. In hun hulpvaardigheid en gezellige aanwezigheid òf juist hun
terughoudendheid, zoals bij mijn bovenburen: een lichtvoetige vader, moeder en
zoon - al verdenk ik de zoon ervan stiekem twee jaar ouder te zijn dan zijn
vader.
In deze buurt voel ik voor het eerst in
mijn 7 jaar Amsterdam een soort ons-kent-ons dorpsgevoel, waarin handige
buurmannen je met een boor te hulp schieten en mensen graag koekjes voor elkaar
bakken. Of een zakje met appelflappen over je schutting hangen, zoals mijn
allerlievelingste buurvrouw regelmatig doet. De vrouw is een zegen.
Mijn overburen 'zie' ik het meest; Trees en Ger. (Ik noem ze voor de privacy
hier maar even T & G.)
Daar ik principieel altijd in de tuin zit
omdat ik een tuin heb en mijn overburen een aantal keren per dag in hun aangrenzende
keuken komen omdat dat er nou eenmaal bij hoort, kun je hier spreken van een
hechte band. T & G weten alles van mij : "Je zult vandaag wel moe
zijn, na gisteren." "Had je vriend nu alweer de verkeerde kaas
meegebracht?" en ik van hun: G hangt de natte was op, T is verantwoordelijk
voor de droge. T moet “niet zo stronteigenwijs doen' en G moet "lààt nou
maar’en".
Ondanks hun droge prozaïsche optreden zijn
ze stiekem heel lief. Laatst kwamen ze op mijn verjaardagsfeest, voorzien van
net overhemd èn cadeau, welk zo snel in mijn handen werd gedrukt dat ik
dacht dat ze zojuist van hun geloof waren afgestapt. “Hier. Een plant voor in
je tuin die nog wèl leeft.” Geestig ook:
G nam een witte wijn, want "T is vanavond de bob, hihi!".
Verder woont er in mijn straat o.a. een
oudere man wiens broek steeds afzakt en mij liefkozend Prinses Betty (?) noemt;
een bloembak-moraalridder; een man zonder bloembak en/of behoefte daaraan en
als bonus grenst mijn tuin aan het stembereik van een uitgesproken vrouw met
Tourette in het bezit van een obsessie voor de Noord-Zuidlijn en openstaand
keukenraam. U merkt, ik heb het er maar druk mee.
Dus. Voor nu.
Iedereen heeft buren. Gelukkig wonen die
van mij dichtbij.
No comments:
Post a Comment